Zwykle należy połączyć co najmniej 100 cząsteczek monomeru, aby uzyskać produkt, który ma pewne unikalne właściwości fizyczne, takie jak elastyczność, wysoka wytrzymałość na rozciąganie, czy zdolność do tworzenia włókien. Te właściwości odróżniają polimery od substancji złożonych z mniejszych i prostszych cząsteczek. Również tworzenie stabilnych kowalencyjnych wiązań chemicznych między monomerami odróżnia polimeryzację od innych procesów, takich jak krystalizacja, w której duża liczba cząsteczek agreguje pod wpływem sił międzycząsteczkowych [3].

Monomery możemy podzielić na trzy grupy [4]:
Monomery winylowe – pochodne etylenu, w którym jeden lub więcej atomów wodoru zostało zastąpionych innymi podstawnikami. Cechą charakterystyczną jest występowanie podwójnego wiązania węgiel–węgiel ( Tabela 1 ).
Monomery wielofunkcyjne – zawierają dwa wiązania podwójne lub co najmniej dwie grupy funkcyjne ( Tabela 2 ).
Monomery cykliczne z heteroatomami ( Tabela 3 ).

wzór monomeru	nazwa monomeru	wzór polimeru	nazwa polimeru	akronim
	etylen		polietylen	PE
	propylen		polipropylen	PP
	styren		polistyren	PS
	chlorek winylu		poli(chlorek winylu)	PCV
	tetrafluoroetylen		politetrafluoroetylen	PTFE, TEFLON

wzór monomeru	nazwa monomeru	wzór polimeru	nazwa polimeru	akronim
	izopren		poliizopren
	kwas tereftalowy i glikol etylenowy		poliester poli(teraftalan etylenu)	PET
	kwas dikarboksylowy i diamina		poliamidy	PA
	izocyjaniany i poliole		poliuretany	PU
	bisfenol A i fosgen		poliwęglany	PC

wzór monomeru	nazwa monomeru	wzór polimeru	nazwa polimeru	akronim
	tlenek etylenu		poli(tlenek etylenu)	PEG
	laktyd		polilaktyd	PLA
	kaprolakton		polikaprolakton	PCL